بررسی اثرات ناشی از تنش خشکی بر برخی ویژگی های فیزیولوژیکی و مرفولوژیکی جمعیت های مختلف سیاه تاغ (haloxylon aphyllum)

سیاه تاغ (haloxylon aphyllum) یکی از مهمترین گونه های موجود در مناطق خشک است که کاربرد گسترده ای در تثبیت شن و بیابان زدایی دارد. با وجود مقاومت بالای این گیاه در برابر تنش های محیطی ازجمله خشکی، احتمال وجود مقاومت بیشتر در جمعیت های مختلف آن وجود دارد. بر این اساس برای ارزیابی میزان تحمل جمعیت های مختلف به تنش خشکی، آزمایشی با استفاده از شش جمعیت غالب شامل جمعیت های برگرفته از استان های یزد (دشت یزد- اردکان)، اصفهان (منطقه کاشان)، سمنان (شهر سمنان)، خراسان جنوبی (بیرجند)، سیستان و بلوچستان (منطقه زابل) و کرمان (شهر کرمان) تحت سه تیمار رطوبتی شامل 100، 50 و 25 درصد ظرفیت زراعی، در قالب طرح بلوک های کامل تصادفی در سه تکرار با استفاده از لایسیمترهای کوچک وزنی و زهکش دار از سال 1388 تا 1390، در ایستگاه تحقیقات بیابان زدایی شهید صدوقی یزد اجرا گردید. اثر تیمارهای رطوبتی بر صفات مورفولوژیک مانند وزن تر و خشک اندام هوایی، وزن خشک ریشه، نسبت ریشه به اندام هوایی و بر صفات فیزیولوژیک مانند پتانسیل اسمزی برگ و ریشه، گنجایش نسبی آب، کارایی مصرف آب، کلروفیل کل، کلروفیل a، کلروفیل b، انباشت عناصر سدیم و پتاسیم در اندام هوایی و ریشه مورد بررسی قرارگرفت. نتایج نشان داد که واکنش جمعیت های مختلف نسبت به تیمارهای رطوبتی در بسیاری از صفات مورد بررسی بجز میزان کلروفیل (05/0p